دلنوشته‌ای برای آنان که دغدغه عدالت دارند؛ حقیقت حاج قاسم... 

به گزارش گروه سیاست خبرگزاری آنا، اگر میدان داری و پشتیبانی مردم از نظام را، مهمترین سرمایه آن بدانیم، بی شک معجزه حاج قاسم در روز تشییع، مصداقی کم نظیر برای این سرمایه است. سیل جمعیتی از عراق تا ایران که نمونه اش را به گواه تاریخ تا آن روز کمتر دیده و یا از آن شنیده بودیم... آنقدر که برخی با یقین از واژه بی نظیر -نه کم نظیر- برای آن استفاده می کنند. جمعیتی از همه اقوام، همه سنین و همه گروهها و جناح ها... سفید و خاکستری و حتی سیاه...معجزه ای که دنیا را تکان داد و تحلیل ها را تا آنجا پیش برد که حاج قاسم شهید را از حاج قاسم زنده برای دشمنان خطرناکتر معرفی کرد.

اما این معجزه چگونه رقم خورد؟ این سیل عظیم جمعیت از حاج قاسم چه دیده بودند که اینچنین به میدان آمدند و میدان داری کردند؟ زن و مرد و پیر و جوان چه شنیده بودند که بی اختیار، نه در تشییع، که در هر کوی و برزن با شنیدن نام قاسم، اشک در چشمانشان جاری می شد؟ چه شد که رهبر انقلاب حاج قاسم سلیمانی را مکتب دانست و چه شد که این مردم در هر مساله ای خواستند خود را با این مکتب بازخوانی کنند؟ عکس های قاسم سلیمانی چگونه به خانه های مردم راه پیدا کرد و چگونه بعد از حدود دوسال مردم با افتخار در هر نمایشی که می توانند خود را علاقمند به او نشان می دهند؟

ربط دادن این همه اتفاق شیرین، فقط و فقط به ابعاد نظامی و دفاع از امنیت این شهید عزیز، فقط از پس عقل های خاص بر می آید... چرا که تاریخ جمهوری اسلامی ایران سرشار از شهیدانی است که در راه امنیت جان دادند و اینچنین نشد...از سوی دیگر، صادقانه اینکه در میان این سیل خروشان مردم، بودند و هستند کسانی که ابراز علاقه به مدافعان امنیت، برایشان محلی از اعراب نداشته و ندارد... برای آنها اگر قاسم سلیمانی فقط یک ژنرال نظامی بود که از امنیتشان دفاع می کرد، ضرورتی نمی دیدند که اشک را اینچنین میهمان چشمانشان کنند و بر قاتلانش لعن و نفرین بفرستند و با آنها دشمنی کنند. از قاسم سلیمانی در ذهن این جمعیت خروشان، تصویری نقش بسته بود که همه او را از خود می دانستند . همه فکر می کردند حاج قاسم دارد همانگونه عمل می کند که آنها دوست دارند و این تصویر، یک تصویر ساختگی نبود.

حقیقت حاج قاسم بود. پایبند به اصول و همزاد همه مردمی که حتی با یک تار مو به جمهوری اسلامی ایران وصل بودند. او أَشِدّاءُ عَلَی الکُفّارِ رُحَماءُ بَینَهُم بود. او مصداق جذب حداکثری و دفع حداقلی بود. او متر و معیارش اسلام و انقلاب بود. اصول داشت. اما به جای بیرون راندن این و آن از دایره اصول خود که همان اصول جمهوری اسلامی بود، سعی در وسیع کردن این دایره و قدرتمند تر کردن آن داشت. او همان کاری را که در دنیا کرد و محور مقاومت را گستره ای وسیع بخشید، در درون ایران هم پی گرفت و در کنار حفظ اصول خود، دایره انقلاب را وسعت بخشید. دایره ای که در روز تشییعش به خوبی خود را نشان داد.

فکر می کنم امروز اگر حاج قاسم بود حتی آنان که سعی در تحدید مکتب او دارند و سخنرانی می کنند و مطلب می نویسند را هم پس نمی زد. چون به تار مویی حداقل به جمهوری اسلامی ایران و آرمان هایش هنوز وصلند. او حتما آنها را هم مثل روحانی و هاشمی و جهانگیری و صدها نفر دیگر که اینها با آنها مشکل دارند در آغوش می گرفت. اما اصولش را هم حتما حفظ می کرد. این منش حاج قاسم بود و به نظر نویسنده اگر کسی سودای عدالت دارد نمی تواند از کنار آن به راحتی بگذرد.

مهدی ترابیان

کارشناس رسانه

انتهای پیام/۴۱۲۹/